Mazya Ayushyatil Savitribai Nibandh: मला आठवते ती गोष्ट आजही मनात घर करून आहे. मी फक्त पाच-सहा वर्षांची असताना आजी मला मांडीवर घेऊन बसायची आणि सांगायची, “बेटा, पूर्वी मुलींना शाळेत जाण्याची परवानगी नव्हती. पण एका धाडसी बाईंनी सगळे नियम मोडले आणि मुलींसाठी शाळा उघडली.” त्या बाईचे नाव होते सावित्रीबाई फुले. आजीच्या तोंडून ऐकलेली ती गोष्ट ऐकताना मला खूप अभिमान वाटायचा. माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई म्हणजे माझ्या मनातील एक खरी आदर्श व्यक्ती आहे.
मी पहिलीत आले तेव्हा शाळेच्या पहिल्या दिवशी खूप रडले होते. बसमध्ये बसतानाही डोळे पुसत होते. पण आमची टीचर मॅडम आल्या आणि हसत हसत म्हणाल्या, “घाबरू नकोस, इथे सगळे तुझे मित्र आहेत. मी तुला शिकवेन, वाचायला, लिहायला.” त्या दिवशी मला सावित्रीबाईंची आठवण झाली. कारण त्यांनीही असेच मुलींना हात धरून शाळेत आणले होते. त्यांना लोकांनी दगड मारले, शिव्या दिल्या, पण त्या थांबल्या नाहीत. माझी टीचरही तशीच हसतमुख आणि धैर्यवान वाटली. त्या दिवशी मी ठरवले की मीही चांगले शिकेन आणि इतरांना मदत करेन.
हे पण वाचा:- लाभले आम्हास भाग्य बोलतो मराठी निबंध
आमच्या शाळेत एकदा मुलींच्या खेळाच्या स्पर्धेत मी आणि माझी मैत्रीण प्रिया दोघींनी भाग घेतला. आम्ही दोघींनी धावण्याची शर्यत जिंकली. पुरस्कार घेताना प्रियाने मला घट्ट मिठी मारली आणि म्हणाली, “तू नसतीस तर मी जिंकले नसते.” त्या क्षणी मला सावित्रीबाई आणि त्यांच्या मैत्रिणी फातिमा शेख यांची आठवण आली. त्या दोघींनी मिळून पहिली मुलींची शाळा चालवली होती. मैत्रीची ताकद किती मोठी असते हे मला तेव्हा कळले. माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई मला नेहमी सांगतात की एकट्याने नाही, सगळ्यांनी मिळून मोठे काम करता येते.
आजोबा नेहमी सांगतात की सावित्रीबाईंनी फक्त शाळा उघडली असे नाही, तर त्यांनी विधवांच्या मदतीसाठीही खूप काम केले. गरीब आणि दुर्बल लोकांना त्यांनी आधार दिला. मला आठवते गेल्या वर्षी आम्ही शाळेतून एका अनाथाश्रमाला भेट दिली होती. तिथे छोट्या मुलांना खाऊ वाटप केला, त्यांच्याबरोबर खेळलो. त्या मुलांच्या चेहऱ्यावरचे हसू पाहून मला खूप आनंद झाला. मनात विचार आला की सावित्रीबाईंनीही असेच गरीब मुलांसाठी खूप प्रेम दिले असेल. मी ठरवले की मोठे झाले की मीही अशी मदत करेन.
हे पण वाचा:- माझ्या आयुष्यातील अविस्मरणीय क्षण निबंध
माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई मला रोज प्रेरणा देतात. त्यांच्यामुळे मी शाळेत यायला उत्सुक असते. त्यांच्यामुळे मी चांगले वागायचा प्रयत्न करते. त्यांच्यामुळे मला समजते की शिक्षण हे खूप मोठे देण आहे. आज मी इथे शाळेत बसून लिहितेय, वाचतेय, शिकतेय – हे सगळे सावित्रीबाईंमुळेच शक्य झाले. त्यांना मनापासून धन्यवाद सांगते. प्रत्येक मुलीने आणि मुलाने सावित्रीबाईंची गोष्ट ऐकावी आणि त्यांच्यासारखे धाडस दाखवावे. कारण त्यांच्यासारखे लोक असतात तेव्हाच जग सुंदर बनते.
Aq